اکسیژن – دکتر سید علیرضا عظیمی - در خبر است که روزی شیخ عظیم الدین (قَدّسَ اللهُ نَفسَه) در هنگام درس سرفه بسیار فرمود. مریدان نگران گشته حکیم طلبیدند. بر بالین شیخ آمده معاینت کرده گفت: علت، از استنشاق هوای آلوده باشد و مراقبت باید کردن و در هوای آلوده نباید رفتن تا بهبود حاصل آید. شیخ چون این بشنید اشک در دیدگان آورده بگریست. مریدان را حال از گریه شیخ منقلب گشته بر گردش حلقه زدند و وی را قوت قلب همی دادند که "بیماری شیخ سخت نباشد" و "زود باشد که تندرستی فراهم آید" و "شیخ را دعای مردمان بسازد"  و ....

تا شیخ به تنگ آمده بانگ بزد که ای ابلهان مرا کسالت خویشتن محلِ تاسف نباشد که غصه شمایم گریان ساخته است. مریدان در عجب شده حکمت گفتار شیخ جویا گردیدند. حضرتش (رضی الله عنه) فرمود: ما را که اعظمِ عمر در پیش از سنه 1389 از هجرت رسول صَلَّی اللهُ عَلَیهِ و آلِه و ظهور بنزین جعلی بگذشته و در کودکی و جوانی و میانسالی ریزگرد عربی و غبار عجمی و نمک ارومیه ای در هوا ندیده و نشناخته ایم، وضع و حال تنفس این است تا شما بخت برگشتگان را چه رسد که از نوباوگی و نوجوانی گریبانتان در دست این سموم مَضِرِّه بوده باشد !

در حال مریدان را حال دگرگون گردید و ناله و فغان شان بر آسمان خاست. بعض ایشان از غصه افسرده گشته کنج عَزلت گزیدند و بعض دیگر در خشم آمده مر زمین و زمان را ناسزا گفته گریبان بدریدند. عده ای نجات خویشتن را، ترک مجلس شیخ و جلای وطن کرده راه دیار اهل کتاب در پیش گرفتند و دسته ای کوچ کرده در غارها و صحاری منزل نمودند. گروهی جبری گشته وضع هوا را قضا، پنداشتند و تسلیم پیشه ساختند و شماری در انکار شیخ برآمده سخنش کذب خوانده  در جهل مرکب فرو افتادند و به قول شیخ ابلها مردما که اینان اند که هر کار بکنند و هر راه بروند جز مجاهدت در رفع آنچه هوایشان را بیالوده و جانشان بفرسوده است !